Eigenlijk was ik niet van plan een blog te schrijven deze week, ik lig met een buikvirus op bed en de wereld is even héél klein, ;-).

Toch wil ik dit even met jullie delen, omdat ik geraakt word door wat ik net op televisie zag. De herhaling van Linda’s Zomerweek staat aan, de aflevering van Claudia de Breij en Epke Zonderland. In het programma worden de levens van bekende Nederlanders door Linda bevraagd en gecombineerd met liedjes waar de gasten een bijzonder gevoel bij hebben. Wanneer het gaat over de opkomst van Claudia als cabaretière, stipt Linda het succes aan van ‘Mag ik dan bij jou’, het liedje waar Claudia nog steeds ontzettend veel succes mee heeft, dat in mijn ogen nu al als een klassieker mag worden gezien. En dáár raakt ze me: Claudia vertelt dat voorafgaand aan het schrijven van de voorstelling en het daarbij behorende liedje, zij in een periode heeft gezeten waarin ze tot de ontdekking kwam dat wat zíj graag wilde in het leven, ondergeschikt was geraakt aan wat zij dacht dat anderen wilden. ‘Elkaar de wens uit de ogen kijken’, noemde ze het. Pas toen ze dat los liet en weer op zoek ging naar wat haarzelf gelukkig maakte, werd haar succes nog vele malen groter. ‘Ik had schijt aan de wereld en toen ging ineens alles goed.’

Waardoor het me raakt, is dat ik mezelf herken hierin. Al heel lang ben ik een buitenbeentje, eigenlijk al vanaf jongs af aan. Vroeger werd ik gepest met op de middelbare school vérstrekkende gevolgen, want ik kwam uit een ‘ander’ gezin: mijn moeder werkte fulltime en mijn vader was thuis.

Eenmaal student werd ik al vrij snel verliefd op mijn eerste partner, een man van Surinaamse afkomst. Ook daarin het buitenbeentje, ik was de eerste in mijn familie én vriendengroep die op ‘een donkere’ viel. Aan het einde van die relatie en de tijd erna kwam ik erachter dat ik mijn ‘buitenbeentje zijn’ als iets moois kon gaan zien en inzetten. En dat ben ik vanaf dat moment langzaam steeds meer gaan doen. Komend uit een gezin waarin vader en moeder dag en nacht van elkaar verschilden wat uiteindelijk tot de onvermijdelijke scheiding leidde, ging ik aan de slag met alle lessen die ik van hen mee gekregen had. Degenen die ik graag in mijn eigen leven wilde toepassen, pas(te) ik toe en degenen die me blokkeerden, vormde ik om naar iets wat wel bij me paste. Met het respect voor mijn vader en moeder die hen aan mij geleerd hebben, kon ik steeds dichter bij mezelf komen. De afgelopen jaren kwamen daar zichtbare resultaten van: ik maakte de keuze om misschien wel te gaan emigreren en op de weg daarnaartoe kwam ik in Ethiopië terecht, opnieuw een buitenbeentje.

Deze reis bevestigde echter het gevoel wat ik ondertussen al veel langer had, maar wat ik in mijn dagelijkse werkleven nog niet toe kon passen: ik wilde vanuit mijn kracht werken, vanuit mijn hoogsensitiviteit, vanuit mijn innerlijke drijfveer om mensen te willen helpen. Vanaf dat moment werd dat het doel.

En zie nu: 3 jaar later ben ik nog steeds dat buitenbeentje: vanuit mijn innerlijke drijfveer heb ik ervoor gekozen om mijn financiële zekerheid eerder dit jaar los te laten en vorm te geven aan die drijfveer om anderen óók hun innerlijke kracht te laten vinden. Daarvoor heb ik een doelgroep gekozen die dicht bij mezelf ligt en die het regelmatig lastig heeft in deze maatschappij waarin slank het ideaalbeeld is. Het bijzondere is echter nu dat ik een zelf gekozen buitenbeentje ben en dát voelt goed!

‘Schijt aan de wereld en toen ging ineens alles goed.’ Hopelijk mag ik nog veel meer van hetzelfde gaan ervaren wat Claudia heeft ervaren: dat ik mensen weet te raken, te inspireren en hen kan helpen hun eigen buitenbeentje te accepteren!

Vanuit mijn bed wens ik jullie een geweldige week toe!