Soms raakt iets ineens….

Soms raakt iets ineens, onverwacht en zo diep van binnen dat ik direct voel dat ik er over wil schrijven.

Rust pakken

 Vanochtend was zo’n moment. Na een week vol slapeloze nachten wegens zieke kinderen die aan een nieuw ritme aan het wennen zijn en een volle werkagenda overdag, had ik vanochtend onverwacht een ochtend voor mezelf. Een ochtend die hard nodig was om weer even bij mezelf te komen, om vooral even rust te pakken en te voelen wat de afgelopen weken allemaal met me gedaan hebben.

Ik schreef in een vorige blog al dat muziek mij ontzettend helpt. ’s Ochtends om de dag positief te beginnen, gedurende moeilijke momenten om me kracht te geven als ik het zelf even niet voel en in deze vorm dus ook om even te ontladen. Ik vind het dan heerlijk om mezelf deels door youtube te laten leiden door een eerste zoekopdracht in te geven en dan te zien wat er allemaal als vervolgopties tevoorschijn komen.

Beste Zangers

En zo ging ik vanochtend ook aan de slag. Een van mijn favorieten op het moment is het duet van Floor Jansen en Henk Poort van de Beste Zangers 2019, ‘the Phantom of the Opera’. Van het een kwam het ander en opeens was daar het volgende nummer: https://www.youtube.com/watch?v=GrDTFg1tg-k.

Die schoot raak. Ik heb het origineel van Marco Borsato misschien al wel honderden keren gehoord over de jaren heen, maar dat is nou juist de kracht van de Beste Zangers: alsof je een lied weer voor het eerst hoort.

De tekst zette me aan het denken. Jullie mogen best weten dat de afgelopen dagen ik flink aan het zoeken was naar welk topic ik voor de volgende blog wilde gebruiken. Mentale ondersteuning kan in vele vormen en de passende vinden vind ik soms lastig, zeker online. Nu werd het me als het ware in de schoot geworpen.

Wat áls er geen morgen zou zijn?

Want wat áls er geen morgen zou zijn? Zouden we ons nog steeds zo druk maken over de extra kilo’s die we met ons meedragen? Zouden we de buitenwereld nog steeds zo’n invloed op ons uit laten oefenen? Zouden we nog steeds onszelf veroordelen in plaats van op te staan voor waar we in geloven? Ik denk het niet, ik geloof er in dat je oerinstinct dan boven komt en je laat voelen wat jij op die laatste dag wil doen.

Voorbeeldrol

Ik ben immens dankbaar dat ik in de afgelopen jaren een voorbeeldrol heb mogen vervullen en nog elke dag doe voor velen om me heen, zowel on- als offline. In het accepteren van mijn extra kilo’s, maar nog meer in het realiseren van het leven dat IK wil leven. Mét alle hobbels en bobbels die daarbij horen. Ik leef mijn leven intens en dat betekent dat ik alleen maar hoge pieken kan beleven als ik ook bereid ben door diepe dalen te gaan. Dus dat doe ik.

Ik overwon mijn wantrouwen richting vriendinnen nadat ik op 16-jarige leeftijd in elkaar ben geslagen door mijn voormalig beste vriendin. Ik doorbrak de mentale kant van depressie die mijn familie al zoveel generaties beheerste. Ik stond op de top van een 800 meter hoge berg in Australië na een zwaar revalidatietraject vanwege ernstige scoliose in mijn rug. Ik vocht samen met mijn man door de procedures van de IND om onze toekomst samen in Nederland op te kunnen bouwen.

En dat alles mét de extra kilo’s. Mét alle vooroordelen die daar zijn in onze maatschappij over dat ik als vollere vrouw bepaalde zaken fysiek niet zou kunnen.

Jouw wensen, jouw verlangens, jouw dromen

En dát gun ik jou. Dat je de kracht van binnen voelt om je niet langer te laten leiden door wat een ander van je vindt, of dat nu van je kilo’s is of van andere zaken die je met je meedraagt. Dat je voelt tot in elke vezel van je lijf dat je je leven hebt gevormd naar JOUW wensen, JOUW verlangens, JOUW dromen.

En als ik je daar op de een of andere manier in mag inspireren, mag supporten, dan heel, heel graag.

Fijn weekend mooie dame.

Liefs,

Wilma