De schaamte voorbij in het mama zijn : jippie!

Je Eigen Leven Vormen

Mijn kinderen gaan 4 dagen in de week naar een fijn kinderdagverblijf. De oudste komt daar binnenkort alweer 3 jaar en dat betekent dat we al heel wat kindjes, papa’s en mama’s voorbij hebben zien komen. Met sommigen is het contact gegroeid tot vriendschappen, anderen ken ik nog uit mijn tijd vóór kinderen en is het daarmee een herontmoeting en sommigen zullen we nooit meer zien, omdat ze andere richtingen uit zijn gegaan.

Wat me elke keer weer raakt, is dat we allemaal op onze manier ons Eigen Leven Vormen en dat daar zoveel verschillende manieren voor zijn. Zo goed als alle gezinsvormen komen voorbij, zo goed als alle eetstijlen komen voorbij, zo goed als alle religies komen voorbij en vele verschillende culturen. En toch delen we als mama’s (en papa’s) bijna allemaal dezelfde zorgen over onze kinderen, dat is een universeel gegeven. Een prachtige manier om met elkaar te verbinden!

Balans

Sinds de komst van onze dochter ben ik behoorlijk aan het stoeien met de balans te vinden. Mijn hoogsensitief eerste kind met een enorm sterke eigen wil vraagt ontzettend veel aandacht van mij en ik vind het een enorme uitdaging om mijn tweede de oprechte aandacht te geven die zij verdient. Ik heb ondertussen gemerkt dat ik er steeds beter in slaag om de balans te vinden, maar elke fase brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee, ?. 

Dankbaar

Hoe dankbaar kan ik dan zijn als ik in de afgelopen weken 2 van de mama’s spreek en hen ook hoor vertellen over de struggle om de aandacht te verdelen. Niet alleen dankbaar vanwege de steun die ik ervaar doordat ik niet de enige ben. Ook immens dankbaar dat ik hen steun kan geven met mijn eigen ervaring dat het op termijn echt beter gaat. De tweede kinderen van deze gezinnen zijn namelijk jonger dan onze dochter.

Schaamte

En toch denk ik steeds als ik hen of anderen over dit onderwerp spreek, hetzelfde. Hoe kan het toch dat we nog steeds zo’n schaamte ervaren als we het over de lastige kanten van het moederschap hebben? Tot nu toe komt alleen de waarheid (mondjesmaat) naar boven als ik gerichte vragen stel en/of ik mijn eigen ervaring deel, zodat de andere mama zich veilig genoeg voelt om ook haar gevoel te uiten.
Uit zichzelf erover beginnen? No way, wat denkt de ander daar dan wel niet van?

Vergelijking

Ik kan op zulke momenten van reflectie niet voorkomen dat ik het vergelijk trek met mijn schoonfamilie en het leven in Ethiopië. Daar geldt nog altijd (zoals in veel Afrikaanse landen) het gegeven ‘it takes a village to raise a child’. Hoewel dat ook nadelen kent, zie ik er ook veel voordelen van in. Vrouwen zijn veel minder geïsoleerd en wanneer sommige situaties boven het hoofd van de moeder groeien, is er altijd een andere vrouw in de buurt (oma, overgrootoma, zussen, schoonzussen) die ingrijpt om mama tijd te geven tot rust te kunnen komen.

Iets wat in onze individualistische maatschappij minder en minder voorkomt, waardoor mensen buiten spel komen te staan. Een situatie die in mijn ogen geen wenselijke situatie is en waar ik mijn best voor doe om dit in ons gezin en onze omgeving te beperken tot een minimum. Toch merkte ik onlangs dat ook ik me aan het terug trekken was. De reden ervoor? Mijn gevoel van schaamte dat ik niet alle rollen (vrouw van, moeder van, onderneemster, etc) goed genoeg naar mijn zin gecombineerd krijg.

Doorbreken die schaamte!

Dankzij de verkregen inzichten tijdens mijn opleiding tot Doorbraakcoach en bovenal mijn eigen drive om moeilijke en/of emotionele situaties aan te gaan, breek ik toch weer uit dat isolement. Kies ik er voor om lastige onderwerpen weer op de kaart te zetten, ?.
Want dat is een van de grootste lessen die ik geleerd heb de afgelopen weken: de enige manier om schaamte te doorbreken, is het te bespreken, het voor het licht te brengen.
En hoe bevrijdend werkt dat! Mijn schaamte op het delen van de uitdagingen van het moederschap loslaten, het te delen en daarmee (h)erkenning vinden, zorgt bij mij voor een lichter gevoel, geeft me meer energie en maakt me vrolijker. Ben jij daar ook niet zo ontzettend aan toe??

Verbinden

Als dat zo is, ga de verbinding dan alsjeblieft aan. Kijk een andere mama of papa eens goed in de ogen i.p.v. vluchtig weg te kijken in de haast van de dag en stel die oh zo belangrijke vraag: hoe gaat het nu écht met je? En deel vooral ook je eigen uitdagingen!

Ik beloof je dat er mooie momenten ontstaan die je lichter doen laten voelen. En realiseer je: you might change her or his day for the better! En hoe fijn voelt dat, van échte betekenis zijn voor een ander, ook als het ‘slechts’ een kort moment is? Ik zeg: doen!
En als je dat nou lastig vindt, stuur me gerust een pb en dan gaan we het samen oefenen, online of offline. Kun je daarna, als je wil natuurlijk, het voorbeeld zijn voor de andere mama’s en papa’s in jouw eigen omgeving!

Ga ik nu weer lekker mijn kindjes halen om met hen verbinding te maken, ?.
Laat je een berichtje achter om mee te praten over dit onderwerp en jouw ervaringen te delen?
Ik hoor hen heel graag!

Let’s inspire each other!

www.wilmataa.nl