Een bekentenis over eetbuien

Ik heb een bekentenis te doen.

Een paar weken geleden heb ik veel zitten eten. De dingen waarvan we allemaal weten dat ze niet gezond zijn. Ik heb toen meteen zitten schrijven, deze blog is daar het resultaat van. Op moment van schrijven realiseerde ik me namelijk dat het de 2^e dag op rij was dat ik automatisch zat te eten, dat het pak koekjes aan het einde van de dag leeg was, in plaats van dat ik er nog een paar dagen van kon genieten. Schrok ik ervan? Hmmmm, een beetje. Met name dat het automatisme kennelijk zo snel terug is als ik me niet blij of eigenlijk best ongelukkig voel. Baalde ik ervan? Nee. Dat heeft namelijk geen zin, ik kan dat pak niet meer vol maken en mijn maag leeg. Belangrijker vind ik dat ik na ga waaróm ik terug val. Daar ligt namelijk de oplossing in mijn ogen.

Redenen

Kijk ik terug naar wat de reden is, dan zijn er 2 die eruit springen. In de weken voorafgaand aan de eetbuien ben ik erg getest op de keuzes die ik, samen met mijn man, maak in ons leven. Ik loop een ander pad dan de meesten in mijn directe omgeving. Hoewel dat ook eenzaam maakt, heb ik daar over het algemeen geen last van, ik leef mijn leven zoals ik voel dat het voor mij bedoeld is. Sommige mensen om me heen vinden het soms moeilijk om daar mee om te gaan. Vanuit hun perspectief gezien snap ik dat ook nog, ;-). Recente door mijn man en mij gemaakte keuzes hebben daardoor geleid tot flinke discussies tussen mensen dichtbij ons en onszelf met pijnlijke verwijten naar mij toe. Dat doet zeer en maakt dat ik me eenzaam voel in die relaties. Ik voel gelukkig de support van mijn man volledig, anders denk ik dat ik al eerder terug gevallen was in een eetbui! De tweede is het slaapgebrek door fysieke ongemakken van mijn zwangerschap. Ik weet niet of jullie dat herkennen, maar bij mij is vermoeidheid een enorme motivator om te eten. In plaats van daadwerkelijk even te gaan liggen of ’s avonds vroeger naar bed te gaan, ga ik eten, zodat ik weer wat energie terug krijg door de glucosestoot.

Oplossingen

De oplossingen lijken dan simpel, zou je denken. Met name de laatste is toch zo gefixt? Ik kan toch gewoon eerder naar bed gaan of tussendoor overdag wat rustiger aan doen? Die vrijheid heb ik toch als ondernemer? Tja, dat zou je denken. Maar die stemmetjes in mijn hoofd die graag resultaat zien, maken het toch erg moeilijk om goed naar mijn lichaam te luisteren, ;-). De innerlijke criticus die collega coach Joan Verspaget vaak noemt, is dan meer dan luid te horen in me! Dus ja, de oplossing ís ’s middags wat rust te nemen en ’s avonds eerder naar bed te gaan. Nu nog uitvoeren…. De oplossing voor de andere reden is in theorie ook zo simpel. Ik weet dat ik eet, omdat ik de pijn van gekwetst zijn en de eenzaamheid, niet wil voelen. In de weken voor de eetbuien heb ik de pijn volop gevoeld en ik kan je vertellen, dat was geen pretje. Kennelijk was die pijn tijdens de eetbuidagen even te veel in combinatie met de vermoeidheid. Mag dat? Ja, dat mag van mezelf! Ook ik ben maar een mens en ik heb geen overgewicht, omdat ik af en toe een terugval in eetbuien heb. Erkenning dat het gebeurt, is stap één, er niet in weg zakken is  stap twee, de oplossingen toepassen is stap 3.

Inspireren!

Dus toen ik de basis van deze blog op papier had staan, ben ik met stap 3 aan de slag gegaan. Ik ben inderdaad eerder naar bed gegaan en ik heb mijn pijn niet meer verstopt in een chocoladekoekje, ;-). Lukte dat al elk moment? Nee, maar elke dag dat het wel lukt, is er één! En dus daag ik jou uit om ook naar jouw eetbuien te kijken om mij en/of anderen te inspireren met jouw verhaal! Wanneer was jouw laatste en kun je terughalen waarom je die eetbui had? Je kunt jouw verhaal hieronder in de reacties kwijt of per mail op wilma@wilmataa.nl. Let’s inspire each other!